Ο Μίκης Θεοδωράκης αποχαιρέτησε τα εγκόσμια σε ηλικία 96 ετών σαν σήμερα πριν από δύο χρόνια, σκορπίζοντας θλίψη σε όλο τον κόσμο. Ο άνθρωπος που μελοποίησε την ίδια την Ελλάδα, υπήρξε λάτρης του ποδοσφαίρου και δεν έκρυψε ποτέ την αγάπη του για τον Ολυμπιακό…
Μια πρώτη γεύση για τη σχέση του παγκόσμιου συνθέτη με τη στρογγυλή θεά, μπορεί να πάρει κανείς ανατρέχοντας στο βιβλίο του δημοσιογράφου Γιάννη Γεωργάκη που κυκλοφόρησε το 2019 από τις εκδόσεις Ιανός, με τίτλο «Κόμμα αλλάζουμε ομάδα ποτέ» και υπότιτλο «Όταν ο Μίκης Θεοδωράκης συνάντησε το ποδόσφαιρο»…
Μέσα σε αυτές τις σελίδες ο Μίκης μιλά για την επίδραση του
ποδοσφαίρου στην ελληνική κοινωνία:
«Το ποδόσφαιρο εμφανίστηκε αιώνες μετά τις επίσημες
θρησκείες, ωστόσο, σε λιγότερο από εκατό έτη, εξελίχτηκε σε παγκόσμια κοσμική
θρησκεία, με το σύνολο των πιστών του να ξεπερνάει το αριθμητικό σύνολο του
ποιμνίου των κορυφαίων θρησκειών»
«Ο ελληνικός λαός ζει με το ποδόσφαιρο. Η ομάδα του είναι
ιδανικό, είναι όραμα, είναι η πίστη του. Το κοινό στοιχείο ανάμεσα στο
ποδόσφαιρο και στη θρησκεία είναι ότι διαθέτουν πιστούς οπαδούς, λατρεύονται σε
“ναούς” και στηρίζονται στο ίδιο δόγμα, το “πίστευε και μη ερεύνα”…»
Το εξώφυλλο του βιβλίου
Χαρακτηριστικός είναι όμως και ο χαιρετισμός που απηύθυνε
προς τους βετεράνους του συλλόγου, οι οποίοι τον τίμησαν το Δεκέμβριο του 2003
μέσα από μια όμορφη εκδήλωση που έλαβε χώρα στο ξενοδοχείο «Χίλτον».
«Όταν ήμουν δέκα χρονών ακριβώς, ήμουν στο Αργοστόλι της
Κεφαλονιάς και τότε υπήρχαν δύο εφημερίδες αθλητικές με πολύ ωραίες φωτογραφίες
έγχρωμες. Οι γονείς μας, μας δίνανε μία δραχμή να αγοράσουμε κάθε εβδομάδα την
εφημερίδα»
«Έτσι πήρα την πρώτη μου εφημερίδα το 1935. Έχουν περάσει
150 χρόνια από τότε- αλλά θυμάμαι μια φωτογραφία του Ολυμπιακού με τους πέντε
Ανδριανόπουλους, τα αδέρφια. Μπροστά, ήταν ο Βάζος, ο Συμεωνίδης και η κόκκινη
φανέλα. Και έγινα Ολυμπιακός από τότε…»
Η έγχρωμη
φωτογραφία των Ανδριανόπουλων που έκανε τον Μίκη Ολυμπιακό
«Στο σχολείο χωριστήκαμε αμέσως σε Ολυμπιακούς και Παναθηναϊκούς.
Υπήρχε κάτι στην ψυχοσύνθεσή μας. Οι φίλοι του Παναθηναϊκού, για παράδειγμα,
ήταν σπασίκλες. Τι να κάνουμε τώρα; Καθόντουσαν πάντα στα πρώτα θρανία. Εγώ και
οι υπόλοιποι Ολυμπιακοί καθόμασταν στα πίσω».
«Εγώ, όπως ξέρετε, έχω αλλάξει πολλά κόμματα -και με
έχουν κατηγορήσει για αυτό- αλλά τον Ολυμπιακό δεν τον αλλάζω. Κάποιος
γεννιέται και πεθαίνει με τα χρώματά του. Στη Μακρόνησο στη σκηνή μας ήμασταν
μοιρασμένοι Ολυμπιακοί- Παναθηναϊκοί»
«Και όμως παλεύαμε μαζί για τα ιδανικά μας. Υποτιμούν το
ποδόσφαιρο, ενώ είναι βάση σε μια κοινωνία. Πρώτα παίζεις μπάλα και επιλέγεις
ομάδα και μετά γίνεσαι γιατρός, δικηγόρος ή αποκτάς οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα
ή και κόμμα»
Μέρος των λεγομένων μπορείτε να παρακολουθήσετε από το 05:19…