Ένα πολύ κλειστό κλαμπ που δύσκολα θα αποκτήσει νέα μέλη τα επόμενα χρόνια…
Όλα τα επώνυμα είναι βαριά, με κάποιους εξ αυτών να είναι
θρύλοι για τη διοργάνωση αλλά και το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο γενικότερα. Την αρχή
έκανε το 1963 ο Τσέζαρε Μαλντίνι, ο οποίος κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών
με τη Μίλαν το 1963. Η σκυτάλη πέρασε με επιτυχία στα χέρια του Πάολο, ο οποίος
κατέκτησε πέντε φορές τη διοργάνωση. Εννοείται όλες με τη Μίλαν (1989, 1990,
1994, 2003, 2007).
Το 1966 η Ρεάλ Μαδρίτης κατακτούσε 6ο ευρωπαϊκό της,
έχοντας στο ρόστερ της τον Μάνουελ Σαντσίς, ο οποίος αγωνιζόταν στο αριστερό
άκρο της άμυνας. Χρόνια αργότερα ακολούθησε ο υιός Μανόλο, ο οποίος στέφθηκε
δύο φορές πρωταθλητής Γηραιάς Ηπείρου με τη «βασίλισσα» και μάλιστα ως αρχηγός.
Το 1998 και το 2000.
Η Μπαρτσελόνα ήταν αυτή που κατέκτησε το 1992 το τελευταίο
Κύπελλο Πρωταθλητριών, αφού από την επόμενη σεζόν η διοργάνωση μετονομάστηκε σε
Champions League.
Τερματοφύλακας των «μπλαουγκράνα» ήταν τότε ο Κάρλες Μπουσκέτς, με τον Σέρχιο
να ακολουθεί τα βήματά του, μετρώντας με την «Μπάρτσα» τρεις κατακτήσεις (2009,
2011, 2015).
Κλείνουμε με την οικογένεια Ζιντάν. Ως ποδοσφαιριστής, ο «Ζιζού»
σήκωσε την κούπα με τα μεγάλα αυτιά το 2002, σε ένα τελικό που φέρει την υπογραφή
του λόγω του εκπληκτικού βολέ που έκρινε τον τελικό με την Μπάγερ Λεβερκούζεν (2-1).
Πολλοί μπορεί να το αγνοούν, αλλά πρωταθλητής Ευρώπης στέφθηκε και ο Λούκα
Ζιντάν το 2018, όντας μέλος της Ρεάλ Μαδρίτης ως τρίτος τερματοφύλακας.
Κοινός παρονομαστής όλων των ζευγαριών, είναι το γεγονός ότι σε καμία των περιπτώσεων δεν συναντάμε διαφορετικές ομάδες ανάμεσα σε πατέρα και γιο. Τα παιδιά το σηκώνουν πάντα με την ομάδα που το έκαναν οι γονείς…